მეცხრე დღის რეფლექსია

დღეს ძალიან მნიშვნელოვანი დღე იყო - შეჯამებისა და შეძენილი ცოდნის დემონსტრირებისა... ბუნებრივია, ვღელავდით. მიზეზი, ალბათ მასწავლებლის თანდაყოლილი თვისება იყო - ბოლომდე დაიხარჯები, სულს ჩაატან გასაკეთებელს და გინდა წარმოაჩინო შენი რუდუნება ... თავიდან ტექნიკური პრობლემა შეგვექმნა, დავიბენით, ვიწვალეთ, მაგრამ საბოლოოდ ყველაფერი კალაპოტში ჩადგა - "დაგვყვა ნებაზე" დალოცვილი კომპიუტერი, პროექტორმა "ხელი შეგვაშველა" ნამუშევრების "გამომზეურებაში" და გავიბადრეთ, დავმშვიდდით და მოვყევით : " ვაზის ისტორია", პროპორციისა და უკუპროპორციის ცოდნის სიკეთე, გავიგეთ, რატომ არ უნდა შეგვეშინდეს ძაღლის, როგორ დავიმახსოვროთ ცისარტყელას ფერების თანმიმდევრობა (წისქვილი ნელა ყვებოდა მეწისქვილის ცოლის ლამაზ ისტორიას), რა როლი აქვს გეომეტრიულ ფიგურებს ჩვენს ცხოვრებაში, მერე თამარსა და შოთას გადავწვდით... კარგი იყო, ნამდვილად კარგი! თურმე ისე შევეჩვიეთ ერთმანეთს, რომ ამაზე არცერთს არ გვიფიქრია. ამას მაშინ მივხვდით, როცა ერთმანეთს ვგულშემატკივრობდით, გვინდოდა ყველას მოეხდინა ზეგავლენა აუდიტორიაზე და კიდევ,- დამშვიდობებისას... სერტიფიკატი დავიმსახურე, ახლა ჩემზეა გამოვიყენებ თუ არა მიღებულ ცოდნას, ანუ დავიმსახურებ თუ არა კრედიტქულას! კი, მე ამას ნამდვილად შევძლებ - წინ ორი პროექტი, ორი სამოდელი გაკვეთილი და ერთი პრაქტიკის კვლევაა... ეს ყველაფერი სასწავლო წლის დასასრულამდე!..